Alpha - chapter 13

 

වේදනාව

" මහ ලොකුවට කිව්ව නේද ?, බයවෙන්න එපා, බයිසිකලේ මග නතර වෙන්නේ නැහැ ,මේක ශක්තිමත් ලෝහයකින් හදල තියෙන්නෙ කියලා. "

ජොෂුවා,  අයුමි හට එසේ පැවසුවේ බයිසිකලයෙන් පිටවන දුම හේතුවෙන්, ඇතිවූ කැස්ස නිසා හටගත් අපහසුතාවයෙන්මය.🛵

" මොනව කරන්නද මල්ලි ?, නරක වෙලාව තමයි. "

"ක්හහ්....ක්හහ්..... ඔයා කවද්ද අන්තිමට වාහනයට දුම් පරීක්ෂාවක් කලේ ?. තවත් මෙතන හිටියොතින් මට ඩොක්ටස්ලාටවත් හොයාගන්න බැරි විදිහේ ලොකු ලෙඩක් හැදෙනවා ෂුවර්."

"සමාවෙන්න ජොෂ් , මං නිසා ඔයාටත් කරදරේ.  ඒත් දුක් වෙන්න එපා ඔයාගේ වාසනාවට වාහනය නැවතුනේ බස් නැවතුම ළඟදිමයි.🙂🙂

 ඒ නිසා..... ඔයා මා එක්ක තරහ වෙන්නේ නැත්නම් , ඔයාට බස් එකේ නැගල ගෙදර යන්න පුළුවන් නේද?. මොකද මට පේන විදිහට නම් බයිසිකලේ සර්විස් කරන්න දාන්නම වෙයි වගේ."

JOSHUA 'S POV :

" ඔයා මේ මොනවා අහනවද , මං කොහොමත් දැන් බස් එකේ නැගලා  යන්න තමයි හැදුවේ. මොකද  ඉතුරු ටිකත් මේ ඩක්කුවෙ නැගලා යන්න කියලා  ඈ .😏😏

 මේ පාරේ බස් නම් අඩුයි තමයි . ඒත්... තියෙන බස් එකේ හරි කනක් ඇහිලා නිදහසේ යන්න පුළුවන්නේ.  ඔයා වගේ කයිවාරු කාරයෝ බස් එක ඇතුලේ නැති නිසා. "

මං මේ විදිහට අයුමි සං ට  කියන්න හිතුවත් , මං එහෙම කළේ නෑ. මොකද මේ වෙලාවේ මට එයා ගැන එක පාරටම සත්ව කරුණාවක් පහළ වුණ නිසා.

මොනවා  වුණාත් මං අමාරුවෙන් පයින් ගාට ගාට යද්දි , මාව අඳුරන්නෙ නැති උනත්; එයා මාව ගෙදරටම ඇරලවන්න තරම් කාරුණික වුනා . ඉතින් එහෙම කෙනෙක් අමාරුවේ වැටුණාම මං කොහොමද ඒ කෙනා දිහා හැරිලවත් බලන්නෙ නැතුව යන්නේ. අනිත් එක මං දැන් එහෙම කළොත්,  තාත්තා කියන විදිහටම මම තමයි ලුසිෆර් වෙන්නේ. 😈😈

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"මේ අහන්න අයියේ.  මං කිව්වේ අයුමි සං, ඔයාගේ වාහනය සර්විස් එකට ගෙනියන්න මාත් ඔයාට  උදව් වෙන්න ද?. මම මේ කිව්වේ ප්‍රතිඋපකාරයක් විදිහට. "

" නෑ නෑ ජොෂ් ඔයා කරදර වෙන්න එපා . මගේ සුරංගනාවීව සර්විස් කරන තැනට ගෙනියන වැඩේ මට තනියම කරන්න පුළුවන්. අනිත් එක මගේ ගෙදර තියෙන්නෙත් එතැනම එහා පැත්තෙමයි .

ඒ නිසා ඔයා වද වෙන්න එපා. ස්තුතියි උදව් කරන්න ඇහුවට ; ඔයා දැන් ගෙදර යන්න. මොකද අද ඔයාගේ ඉස්කෝලේ පළවෙනි දවස නිසා , ඔයා පරක්කු වෙලා ගෙදර ගියොත් ඔයාගේ අම්මයි තාත්තයි බය වෙයි.

"ඒ නිසා ඔයා දැන් යන්න.  bonvoyage ( සුභ ගමන් ) "

යැයි පවසමින් අයුමි, තම බයිසිකලය අමාරුවෙන් තල්ලුකරමින් බයිසිකල් අලුත් වැඩියා කරන ස්ථානය වෙත පිය නගන්නට විය .

අයුමි තමාව හැරදා එතැනින් නික්මුණු පසු  ජොෂ් තනිවම මෙසේ සිතන්නට වූවේය.

"ඔයාට මගේ උදව් ඕන නැත්නම් ඉතින් කමක් නෑ. ඒත් ඔයා කියපු විදියට මං ගෙදර යන්න පරක්කු වුනොත් ,මං ගැන බය වෙන්න මට අම්මා කෙනෙක් නෑ . ඒ වගේම මං ගැන බලන්න තාත්තට කිසි ඕන කමකුත්  නෑ."

😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔😔

ජොෂුවා සිනාමුසු මුහුණින් යුතුව නිවසට ගොඩ වද්දී මැගී මුලුතැන්ගෙයි  වැඩ කරමින් සිටින්න්ට විය.

"නැනී !...  මං ගෙදර ආවා." යනුවෙන් පවසා ජොෂ්  දුවගෙනවිත් නැනීව පිටුපසින් වැළඳ ගැනීමට සැරසුණේය .

නමුත් මැගී තම දෙනෙත් වලින් සංඥා කරමින් ජොෂ් හට ඔහුගේ කාමරය පෙන්වීමට වූයේ, එහි  මෙතෙක් වෙලා ඔහු එනතුරු කෙනෙක් බලා සිටින බව ඇඟවීමටය .

ජොෂ්ද නැනී ඇස්වලින් දුන් සංඥාව  වටහා ගනිමින්, ඉහළ මහලයේ වූ තම කාමරයට වෙත හිමින් සීරුවේ පිය නගන්නට වූවේය.

 ඔහු තම කාමරය අසලට යන විටදී, කාමරයේ දොර මදක් අඩවන් කර වසා දමා තිබුණේය.  ජොෂ් හෙමින් සීරුවේ කාමරයේ දොර විවෘත කරමින් , එහි ඇතුලට ඇවිද යන්නට වූයේ මදක්  පැකිලීමෙනි. ඒ මන්ද යත් තමා එනතුරු මෙතෙක් වෙලා තම කාමරයට වී සිටින්නේ කවුරුන්දැයි  ඔහු හොඳාකාරව දැන සිටි නිසාවෙනි.

කාමරයට ඇතුළු වු ජොෂුවා හට , ඔහු බලාපොරොත්තු වූ ලෙසටම එහි දැක ගත හැකි වුයේ , තමාට පිටු පාමින්, කලිසමේ සාක්කු දෙකට අත දමා ගනිමින් කාමරයේ ජනේලයෙන් පිටත බලා සිටින තම පියාවය.

ජොෂුවා කාමරයට පැමිණි විගසම මෙතෙක් වෙලා ඔහු හට පිටු පාමින් සිටි ෆ්‍රැන්සිස් , ජොෂුවා දෙසට හැරෙන්නට වූවේය.

මෙලෙස තම පියා තමා හමුවීමට තම කාමරයට පැමිණ සිටින අයුරු දැක ජොෂ්ට, තම පියා අසලට ගොස් ඔහු වැළඳ ගනිමින් " උපන් දින තෑග්ගට ගොඩක් ස්තූති තාත්තේ. මං ඒකට ගොඩක් කැමති." යැයි පැවසීමට අවශ්‍ය වුවද, පියාගේ මුහුණේ රැදී තිබූ බැරෑරුම් පෙනුම හමුවේ එම සිතුවිල්ල යටපත් වී ගියේය.

" ජොෂුවා මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න ඕන."

" කතා කරන්න?.  හොඳයි ,අපි කතා කරමු ."යැයි පවසමින් ජොෂ් තම පාසල් බෑගය ඇඳ මතට ගලවා දමමින් ,වාඩි වීමට පියාටද ආසනයක් ලබා දී, තමා ද ඇඳ මත වාඩි වීමට සැරසුණේය.

"වාඩි වෙවී ඉන්න ඕන නෑ අපි හිටගෙනම කතා කරමු." එසේ පැවසූ  ෆ්‍රැන්සිස්ගේ මුහුණේ තවමත් කලින් පැවති බැරෑරුම් පෙනුම රැදී තිබෙන අයුරු ජොෂ්  හට දැකගත හැකි විය.

එමෙන්ම තම ගෙලෙහි පැළදි  මාලය දෙස ද ඔහු විටින් විට බලන අයුරු ජොෂ් දුටුවේය.
එසේ බැලු තම පියාගේ  මුහුණෙන් එවිට ප්‍රශ්නාර්ථයක් ඇදී යන අයුරු ද  ඔහුට දැක  ගත හැකි විය. හරියට, ' මොකක්ද ඔය බෙල්ලේ එල්ලන් ඉන්නේ ජොෂුවා ' යනුවෙන් අසන්නාක් මෙන්ය.

"ඔව් කියන්න.  ඔයාට මොකක්ද මගෙන් දැනගන්න තියෙන්නෙ ? ."

"ඔයා....... පාසලේ ඇතුලත් වීමේ උත්සවය දවසේ ඉස්කෝලේට ගියාද?."

" ඔයා කාලෙකට පස්සේ මාත් එක්ක කතා කරන්න ඇවිල්ලාත් ; ඔයාට මගෙන් දැනගන්න තියෙන්නෙ ඕක විතරද ?."

" ජොෂුවා! ඉස්සෙල්ලාම තමුන්, මං අහපු දේට උත්තර දීලා ඉන්නවා. ඔයා එදා ඉස්කෝලෙට ගියා ද? නැද්ද ?."

" නෑ මං ගියේ නෑ. මං එදා දවසම කළේ පාරේ රවුම් ගහපු එක .ඔයාට ඒකනේ දැනගන්න ඕන කළේ. දැන් සතුටු ද ?.

"ඔයාගේ ප්‍රශ්නේට ඕනෙ කරන උත්තරයක් දැන් ලැබුණණේ ."

" කට වහගන්නවා ලුසිෆර් . වැරැද්ද කරලා තව කියවන්නත් එනවද?. මං තමුන්ගේ කවුද කියලා තමුන්ට අමතක වුනාද ?."

"ඔයා මගේ කවුද අහන්න කලින්, මං ඔයාගේ කවුද කියලා කියන්න ඔයාට මතකද?.  අඩුම තරමේ ඔයාට මතකද?, ඔයාට ජොෂුවා ඇන්ඩර්සන් කියලා පුතෙක් ඉන්නව කියලවත්. එයා සතුටින් ද ඉන්නෙ, දුකෙන්ද ඉන්නේ,කෑවද බිව්වද, අඩුම තරමේ එයාගේ උපන්දිනයවත් ඔයාට මතක තියෙනව ද ?.

" කියන්න මට."

" කට වහනවා ජොෂුවා, තමුන් දැන් මගේ ඉවසීමේ සීමාව පන්නන්න හදන්නේ. අනික මං තමුන් ගැන හොයලා බලන නිසා තමයි මං ඇහුවෙ එදා ඉස්කෝලෙට ගියාද?, නැත්ද? කියලා."

" ආ! එහෙමද තාත්තේ. සමාවෙන්න මට වැරදුනා . මිස්ටර් ෆ්‍රැන්සිස් ඇන්ඩර්සන් ; මං හිතන්නේ මං එහෙම තමයි ඔයාට කතා කරන්න ඕනේ. මට දැන් තේරෙනවා ඔයා තමයි එතකොට මගේ පස්සෙන් ඔත්තුකාරයෙක් එව්වෙ , මම මොනවද කරන්නේ බලන්න.

" ඒත් ඇයි?. අවුරුදු දහඅටක් මං ගැන හොයන්නේ බලන්නේ නැතුව ඉඳලා, ඇයි දැන් එකපාරටම;  තමුන්ගේ ගෙදරම නැවතිලා ඉන්න බෝඩිං කාරයා  ගැන හොයන්න පටන් ගත්තේ.

" ඔයා හැමදාමත් කළේ ,මට අරක කරන්න එපා, මේක කරන්න එපා, අරයව ආශ්‍රය කරන්න එපා, කියලා නීති දාපු එක විතරයි නේ.

" මේ අහන්න මිස්ටර් ඇන්ඩර්සන්. ඔයා හිතාගෙන ඉන්නේ ඔයාගේ පුතා මැරිලා කියලා නම්  මාත් හිතාගන්නම් මගේ තාත්තා මැ....

චටාස් !....

එලෙස ජොෂුවා හට තම වාක්‍ය පවසා අවසන් කිරීමට නොහැකි වූයේ බලාපොරොත්තු නොවූ  අවස්ථාවකදී තම පියාගෙන් ලැබුණු කම්මුල්පාර හේතුවෙනි. අනපේක්ෂිත මොහොතකදී ලැබූ කම්මුල් පාර නිසා ජොෂුවා හට, තමා අවට පරිසරයේ ඇති දේ පවා හරියට සොයාගත නොහැකි පරිදි එකවරම බොදවී යනවාක් මෙන් දැනෙන්නට විය.

තම කම්මුල ද එක අතකින් අල්ලා ගනිමින් ජොෂ් ඉබේම  තම යහන මත ඉන්දවිනි. 

නමුත් මේ වන විට තම පියා තවත් කිසිවක් නොපවසා කාමරයෙන් පිටව ගොස් තිබුණේය.

වේගවත් කම්මුල්පාර හේතුවෙන් ජොෂ්ගේ කම්මුල දිගේ කඳුලු කැට රූටන්නට වූයේ ගතේ වේදනාවට වඩා හිතේ වේදනාව මනාව කියා පාමින් ය .

මන්ද ඔහු කෙතරම් අවස්ථාවල දී පියා සමග වාද විවාද කළ ද, තමා හට පියාගෙන් ප්‍රහාරයක් එල්ල වුණු ප්‍රථම අවස්ථාව මෙය වූ නිසාවෙනි.

කිසිවක් හරියට සිතාගත නොහැකිව ජොෂ්  තවමත් ඇඳ උඩ වාඩි වී සිටින්නට වූයේ රතු වු කම්මුල මත තවමත් තම අත තබා ගනිමින්ම ය.

" තාත්තා මට අද ගැහුවේ ඇයි?.  මගේ කටින් එච්චරටම නරක දේවල් පිටු වුණාද ?."යැයි ජොෂුවාට සිතිනි.

සිදුවූ දේ නිසා ඇතිවූ කනස්සල්ල හේතුවෙන් ජොෂුවා, තම පාසල් නිල ඇඳුම් පිටින්ම නාන කාමරය වෙත ගොස්, වතුර මල යට සිට ගනිමින් කරාමය අරින්නට වූයේ, එතුලින් වැටෙන සීතල වතුර බිඳු තම හිස මතට පතිත වන විට තම හිතේ ඇති දුක තුනි වී යාවි යන බලාපොරොත්තුවෙනි.

නමුත් වතුර මලින් වැටී තම කෙස් රොද අතරින් හෙමිහිට  පහලට ගලා බසින දිය බිංදු  තම මුහුණ මතට වැටී,  කම්මුල් දිගේ ගලා යන විටදි,   ගතේ වේදනාව  සිතුවාටත් වඩා තව තව උග්‍ර වන බවක් ඔහුට දැනෙන්නට වූවේය.

තම කම්මුල් දීගේ පහළට වැටෙන කුඩා දිය බිදු තමා හට කොතරම් වේදනාව ගෙන ආවත් , ඒවාට නිදහසේ පහළට ගලා ඒමට ඔහු අවසර ලබා දුන්නේය. ඊට හේතුව එයින් තම හිතට මදක් හෝ  සහනය ලැබේවි යන ප්රාර්ථනා කරනවා.

එයත් හරියට නාන කාමරය තුළ වූ ඝන අන්ධකාරයට ජනේලයේ වා කවුළු වලින් එන මද හිරු එළිය ආලෝකයක් වෙනවා මෙන්, අඳුරින් පිරි තම දිවියට ද එලෙසම කෙදිනක හෝ ආලෝකයක්  ලැබේවි යන විශ්වාසයෙන් යැයි කිවහොත් නිවැරදීය.

              🛸TO BE CONTINUE 🛸🛸