Alpha - chapter 03

                         ජොෂුවා 

මැගීගේ පපුවට තුරුලුවී අඬමින් සිටින ජොෂුවාගේ  මුවින් පිටවූයේ සෑම විටම එකම එක වදන් පෙළක් පමණි, 

ඒ ...

"අම්මා .......,අනේ අම්මා ...."කියාය .

 

ජොෂුවාගේ මවගේ කුඩා කාලයේ පටන්ම මේ වන තෙක් ජොෂුවාගේ පවුලට සේවය කරන මැගී, ඔහුගේ මව මෙන්ම ඔහුට ඉතා ආදරණිය කාන්තාවක් වූවාය. ඇය නිතරම ජොෂ්ගේ මව නැති අඩුව පිරවීමට ද උත්සහ දැරුවාය.♥️♥️♥️

 

එබැවින් මැගී හට 'අම්මා 'යැයි ඇමතීමට ජොෂ්ගේ යටි සිත එකඟ වුණ ද, ඔහුගේ උඩු සිත එයට විරුද්ධ වූයේ...

 

'මගේ අම්මගේ තැන කාටවත් ගන්න බෑ ' යන උඩගු හැගීම හේතු කොටගෙනය.

 

"හරි, හරි, දැන්  ඔය ඇඬුව ඇති. යන්න දැන් ගිහින් හොඳ ළමයා වගේ මූණ හෝදගෙන එන්න ."

 "අද ඔයාගේ අලුත් ඉස්කෝලේ පළවෙනි දවස නේද ?. 

ඔය විදියට මුහුණ රිලවෙක් වගේ රතු කරගෙන ද අද ඉස්කෝලේ යන්න හදන්නේ "

 

" පුංචි වලස් පැටියෝ !... ඔයා ඔන්න ඔහොම කැතට ඉස්කෝලෙට ගියොත් එහෙම, කෙල්ලෙක් වත් ඔයා දිහා හැරිලා බලන්නෙ නැති වෙයි ඔන්න. " 

 

මෙලෙස නොනවත්වාම මැගී වාග් ප්‍රකාශන ඉදිරිපත් කරන විට දී ජොෂුවාගේ මුහුණට ඉබේම වාගේ සිනහවක් පහළ විය.😄😄

 

----------------------------------------------------------

 

මුහුණ සෝදා නව පාසල් නිළ ඇඳුමෙන් සැරසුනූ ජොෂුවා කණ්ණාඩියෙන් පෙනෙන තම මුහුණ දෙස බලමින්  තමාටම මෙසේ පැවසීය.

 

" ඇයි ඔය විදිහට මගේ දිහා බලන්නේ?, දන්වාද; මේ ලොකේ මං වැඩියෙන්ම වෛර කරන්නේ  ඔය මූණට.

  " ඔය ඇස් දෙක , ඔය නහය, ඔය කට  එයාගේ වගේම  වුණා කියලා වැඩක් තියෙනවා ද?. 

" එයා ඔයාට පුතෙක් විදිහට සලකනවා ද?, අඩුම  තරමේ එයාට ඔයාගේ උපන් දිනේවත් මතක තියෙනවා ද?."

 

"ජොෂුවා තාමත් ලෑස්ති නැද්ද ?. ඉක්මනට එන්න,  ඉස්කෝලෙ යන්න  පරක්කු වෙනවා නේද ?."

 

"හරි  නැනී ... මං  මේ එනවා"

යැයි වේගයෙන් පඩිපෙළ බැස ආ ජොෂුවා මැගී හට හාද්දක්  ද දී ;

"එහෙනම් නැනී  මම යනවා .....බායි!!🤗🤗" 

යැයි පවසමින් දිගු සිනහවක් සමගින් නිවසින් පිටත් වන්නට සැරසුණේ ය.

 

 නමුත් නිවසෙන් පිටතට අඩිය  තබනවාත් සමඟම ඔහුගේ මුහුණේ තිබූ සිනහ රැල්ල පහව යන්නට විය.

මන්ද යත් ඔහු නැනී ඉදිරියේ පාන්නට වූයේ ව්‍යාජ සිනාවක්  බැවිනි .

  

 නැවතත් තම සුපුරුදු දුක් මුසු පෙනුම  මුහුණට  ආරූඪ කරගත් ජොෂුවා පාර දිගේ ඇවිද යන්නට වූයේ බස් නැවතුම්පොළ දෙසටය.

 

තම කලිසම් සාක්කුට අත දමා ගනිමින් ,තමන්ගේ ම ලෝකයක තනිවෙමින් ඔහු ඉදිරියට ඇදෙන්නට වූවේය .

 

ඔහු ගමන් කළ පරිසරය බොහෝ ඝෝෂාකාරී ය.  නමුත් ජොෂුවාට එහි දැනුණේ හුදෙකලා බවකි.

 

කෙමෙන් කෙමෙන් බස් නැවතුම අසලටම පැමිණි ජොෂුවා ,  එකවරම යමක් සිහි වී ආපස්සට දිව යන්නට වුයේය. 🏃 🏃🏃

ඔහු කෙතරම් වේගයෙන් දිව ගියාද කිවහොත් ඔහු දැන් සහභාගි වී සිටින්නේ ඔලිම්පික් තරග ඉසව්වකට  නම් ඔහුට එහි රන් පදක්කම හිමි වෙනවාට කිසිදු සැකයක් නැත. 

 

දිවීම නතර කළ ජොෂ් එක්වරම ගොස් නතර වූයේ පාළු කනත්තක් අසලය.

 

 හති දමමින් කනත්තේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වූ ඔහු, අවසානයේදී නතර වූයේ  'ජෙසිකා ජෝන්ස්' යනුවෙන්  සටහන් කර ඇති සොහොන් කොතක් ඉදිරියේ ය. ⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️

 

ඒ අසලින්ම 'ජොඈන් ඇන්ඩර්සන්' යනුවෙන් සටහන් කර ඇති ඔහුගේ නිවුන්සොයුරියගේ සොහොනද ඔහුට දැක ගත හැකි විය .

 

"මං ආව අම්මේ .." 

යැයි ජොෂුවා හති දමමින් පවසන්නට වූයේ කඳුළු අතරින් මතු වූ සිනහවක් ද සමගිනි.

 

 "සමාවෙන්න අම්මේ.....,ඔයාව බලන්න එන්න අවුරුදු නමයක් පරක්කු උනාට .

 

"ඒ වගේම අද හිස් අතින් ආවටත් මට  සමාවෙන්න.

 

" මේ ඇත්තමයි; මට ඔයාව ගොඩක් මතක් වෙනවා අම්මේ . "

 

එසේ පවසා ක්ෂණිකව තම මවගේ  සොහොන් කොත ඉදිරියේ ඔහු දණ ගසන්නට වූයේ කුණාටුවකට අසුවූ  මුල ශක්තිමත් නොමැති ගසක් බිම ඇද වැටෙන අයුරිනි.

 

 එමෙන්ම සොහොන අවටින් හමා යන මද සුළං රැලි නිසා.... නැවතත්; ඔහුගේ වියළී ගිය දෙනෙත් කඳුළින් පිරී ගියේ  ඔහුටත් නොදැනීම ය .

 

ඇසෙන් ඉබේම මතුවී තම මුහුණ දිගේ සෙමින් පහලට ගලායන කදුලු කැට අතින් පිස දැමූ ජොෂ්ගේ නෙත් එකවරම ගැටුණේ මවගේ සොහොන් කොත ඉදිරියේ තිබූ සුදු ලිලී මල් සමූහය වෙතට ය .🌸🌸🌸

 

"එහෙනං තාත්තාත් ඇවිත් "

 

------------------------------------------------------

 

පිටේ තිබූ පාසල් බෑගය පසකට විසි කර දමා , ජොෂුවා මවගේ සොහොන් කොත ඉදිරියේ ඇති කුරුසයකට පිට තබා ගනිමින් බිමින් වාඩි වූයේ .... පාසල් නිල ඇඳුම කිලිටි වීම පිළිබඳව සතයකටවත් ගනන් නොගෙනය.

  

නෙත් වල තිබූ අධික විඩාබර ගතිය නිසාම ජොෂුවා හට තමා ඉද සිටි ස්ථානයේම නින්ද ගියේය.

 

පැය ගණනාවක් පුරාවට ඔහු මෙලෙස නිදා ගන්නට වූයේ පෙර දා රාත්‍රීයේ හරිහැටි නින්දක් නොලද පුද්ගලයෙකු විලසටය.

 

"ඈ...., මොකෙක්ද මේ සොහොනට වෙලා නිදාගෙන ඉන්නේ?."

 

" නැගිටිනවා  ළමයෝ ......."

 

යැයි බෙරිහන් දුන් සොහොනේ මුරකරු ගේ ගාන්ටාර හඬින් ජොෂ් එකවරම අවදිවිය.

  

"ඔය ළමයට ඇත්තටම වෙන නිදාගන්න තැනක් තිබ්බෙම නැද්ද "

 

"හා ...හා ....දැන් ඉතින් ගෙදර යනවා.

 ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක් නේද?.

 

"ඔය ළමයට මැරෙන්න තව කල් තියෙනව .

 

"මැරුනට පස්සේ මෙහෙ එනවා...

 

"මොකද කලින් මෙහේ අවේ සොහොනේ ඉඩක් වෙන් කරලා 

යන්නද ?". 🤣🤣

 

" ඉතින් මාමේ  ඕකට ඔච්චර බෙරිහන්  දෙන්න ඕනෙද ?,මං මෙහෙ පදිංචි වෙන්න ආවා නෙමෙයි නේ."

" චික්... වස ලැජ්ජාව "

යැයි තමන්ටම  පවසා ගනිමින්  ජොෂුවා බස් නැවතුම කරා දිව යන්නට සැරසුණේ තවත් ප්‍රමාද වීමට පෙරය.

 

" ඒයි ! ළමයෝ........ ඔහොම පොඩ්ඩක් නවතිනවා."

  

" ඇයි මාමේ ඒ පාර මොකද? . "

 

 " යන්න කලින් දැන් වෙලාව කීයද කියලා කිව්වා නම්."

 

 "මොකටද ඒක මගෙන් අහන්නේ, ඔය මාමාගේ අතේ ඔරලෝසුවක් තියෙන්නේ."

" පිස්සෙක් ද කොහෙද ."

 

  " ඒයි ! , මොකක්ද  ඔහේ දැන් කිව්වේ." 

" මුකුත් නැතෝ....."

 

--------------------------------------------------------

 

ඉර අවරට යාමට සැරසෙයි. ඒ හෙයින් වට පිටාව මදක් අදුරු ය.

නිවසට යන ගුරු පාර අසලින්ම බස් රථයෙන් බැස ගත් ජොෂුවා , ගමනේ ඉතිරි හරිය පයින්ම ගමන් කරන්නට සැරසුණේ ය.

 

ජොෂ්ගෙ නිවස පිහිටියේ ජනශූන්‍ය ප්‍රදේශයකය . එබැවින් මේ වේලාව වන විට පාරේ කිසිවෙකු දක්නට නොලැබුනේය.

  

මෙතෙක් වෙලා තනිවම පාරේ ගමන් කරමින් සිටී ජොෂ්, එකවරම පිටුපස හැරී බලන්නට වූයේ හදිසියේම තමාට පිටුපසින් ඇසුනු ඒ අඩි ශබ්දයෙහි  හිමිකරුවා කවුරුන්දැයි දැන ගැනීමටය. 

 

 

 

         🛸🛸   To BE CONTINUE 💜️💜️

 

කියවලා නිකම්ම යන්න එපා ඉතින් . කතාව ගැන Comment එකක් දාගෙනම යන්න .

කැමති නම් ඔයාලාට වම් පැත්තේ side එකේ තියෙන ඉරි කෑලී 3 touch කරලා . එතන තියෙන follow option එකෙන් මාව follow කරගෙනම යන්නත් පුළුවන් .

එහෙනම් අපි ඊළඟ chapter එකෙන් හමුවෙමු .

  🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗