Alpha - chapter 05

 

තරු පිරි අහස

Joshua's pov:-

බෙන්ජමින්ගේ  සද්දේ ඇහිලා මුලින්ම කාමරයට දුවගෙන ආවෙ අපේ තාත්තා. ඒ වෙලාවෙ මං පිළිමයක් වගේ ගල්ගැහිලා හිටියේ මොකුත්ම කර කියාගන්න බැරිව .

කාමරේට දුවගෙන ආපු තාත්තා බිම වැටිලා හිටපු බෙන්ජමින් ළඟට දුවගෙන යන්නේ නැතුව, වියරු වැටිච්ච බල්ලෙක් වගේ මගේ ඇඟට කඩාගෙන පැන්නෙ,

"ඔහේ තමයි ,මේ සේරටම වගකියන්න ඕන ලුසිෆර් ( යක්ශයා)"
කියාගෙන .

තාත්තගේ මේ වචන, මගේ කන් වල දෝංකාර දෙන්න පටන් ගද්දි මගේ පුංචි  ඇස් වලට කඳුළු ආවේ මටත් නොදැනීමයි.😭😭

කඳුළු පිරුණු ඇස් වලින්ම මං තාත්තා දිහා බැලුවේ 

'මේ වෙච්චි දේවල් එකකටවත් වැරදිකරයා මම නෙමෙයි තාත්තේ කියලා කියන්න.'

ඒත් ඒවෙලාවෙ මම කොච්චර බය වෙලා හිටියද කිව්වොත්, මගේ කට හෙල වුණත් ; කටින් වචන පිට වුණේ නැති තරම්.🙁🙁

ඊට පස්සේ තාත්තා.. එකපාරටම මගේ එක අතකින් අල්ලන් මුකුත් නොකියාම බිම් මහලේ තිබුණ ගබඩා කාමරයට මාව ඇදගෙන ගියා.

" අද ඔයා කරපු වැරැද්දට දඬුවම තමයි ,මං ඔයාට එළියට එන්න කියනකං මේක ඇතුළට වෙලා ඔයාගේ වැරදි වලට පශ්චත්තාපි වෙන එක "

තාත්ත එදා මාව ඒ කළුවර කාමරයක දාලා හිර කරලා ගියේ අනුකම්පා විරහිත විදිහට .🔒🔒🔒

"මං කරපු වැරදිවලට පශ්චාත්තාපී වෙන්න?.

ඒත් මොකක්ද මං කරපු වැරැද්ද?.

බෙන්ජමින්ගේ අතේ තමයි වැරැද්ද, හරි නම් එයාටයි දඩුවම් දෙන්න ඕනේ "

ඒ විදිහට පැය ගානක් කලුවර කාමරය ඇතුලේ වේලාව ගත කලේ....

'තාත්තා ඇවිත් දැන් මාව එලියට ගයි .  දැන් ගයි.'
කියලා හිත හිත.

ඒත් එයා ආවේ නෑ .😪😪

සීතලය, කළුවරයි රජ කරපු බිම්මහලේ , එදා මගේ තනියට හිටියේ... මීයොයි,  කැරපොත්තොයි විතරමයි .🐭🐭🦗🦗

ටික වෙලාවක් යද්දි මං සීතලේ වෙව්ල වෙව්ලම එතන නිදා ගන්න හිතුවේ , නින්ද ගියොත් තනියම කලුවරේ ඉන්න තියෙන බය නිකම්ම නැති වෙලා යයි කියලා හිතලයි.😴😴😴😴😴😴

ටික වෙලාවකට පස්සෙ මම ආයෙත් නින්දෙන් නැගිටින කොට මං හිටියේ සුව පහසු මෙට්ටයක් උඩ, උණුසුම් බ්ලැන්කට්ටුවකුත් පොරවගෙන .

එතකොටම වගේ නැනී මං ළඟට ආවා. උණු උණුවෙන් දුම් දමපු  සුප් භාජනයකුත් අරගෙන.  

එතකොට තමයි මට තේරුනේ දැන් මං ඉන්නේ;මගේ කාමරේ ,මගේ ඇඳ උඩ කියලා .

" ජොෂ්!... පුතේ,  උණ ගැනෙන්න කලියෙන් මං ඔයාට හදපු මේ රසම රස උණු  සුප් එක බීලා ඉන්නකෝ. නැත්නම් වැඩි වෙලා සීතලේ හිටපු නිසා ඔයට උණ ගැනෙන්න පුළුවන්."

එහෙම කියලා නැනී මට සුප් ටිකෙන් ටික පෙව්වේ මගේ ඔලුව අත ගාන ගමන්මයි .❤❤

ඒත් පුදුමේ කියන්නේ පුංචි කාලේ ඉඳලම මං කොච්චර වැස්සේ තෙමුනත් , සීතලේ හිටියත්, කොච්චර අයිස් ක්‍රීම් ගොඩක් කෑවත් ,මට අද වෙනකම්ම කිසිම දවසක පොඩියටවත් අසනීපයක්  හැදුනෙ නැති එක.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

මෙසේ වැඩි වෙලාවක් අතීත මතකයෙහි  ගිලී සිටි ජොෂුවා යළි පියවි සිහියට පැමිණියේ තම කාමරය කොනකින් ඇති විශාල වීදුරු ජනේලය තුළින් හමා ගෙන ආ රාත්‍රී සීතල සුළඟ තම මුව  මඩල සිප ගන්නවාත් සමගිනි.

එකවරම ජොෂ්ගේ මුවට මද සිනහවක් පැමිණියේ තමා කොතරම් වෙලාවක් තම අතීත මතකයෙහි වෙලී සිටියා ද යන්න සිහිපත් වීමෙනි.

තවමත් තම අතේ ඇති උපන්දින තෑග්ග විවෘත කර නොබැලු ජොෂ්ගේ අවධානය මෙවර දිනා ගැනීමට සමත් වූයේ ,නොනවත්වාම තම කාමරයට සිසිල් සුලං හමා ගෙන එන වීදුරු ජනේලය වෙතටයි.🌬️🌬️

"හානේ !... මොකද මේ සඳලුතලයට යන ජනේලය ඇරලා දාලා"

" හැමදාමත් නැනී මේක තද කරල වහනවානේ, අද නැනීට ජනේලය වහන්න අමතක වුණාවත් ද?." 

යැයි පවසමින් ජොෂුවා ජනේලය අසලට ගියේ විවෘත වී ඇති ජනේලය වැසීමට සිතාය. නමුත් ඔහුගේ නෙත් සිත් එකවරම ඇදී ගියේ ජනෙලයට පිටතින් අපූරුවට දිස් වන තරු වලින් පිරුණු රාත්‍රී අහස වෙතටයි.⭐⭐⭐⭐

ජනේලය වැසීම පසෙකලා, තමා මෙතෙක් විවෘත නොකළ තෑග්ග ද අතෙතිව ඔහු සදලුතලය කරා ඇදුනේ රාත්‍රී අහසේ සුන්දරත්වය තව තවත් විඳ ගන්නට සිතාය.

සැබවින්ම මෙලොව රාත්‍රී අහස තරම් ජොෂුවාගේ ඇස් වශිකෘත කරවිය හැකි දර්ශනයක් තවත් නොමැති තරම් ය.

ජොෂ් රාත්‍රී අහස දෙස බලමින් හඬ නගා, අත් වනමින් ,

"අම්මේ .....අම්මේ ....,මම මෙහේ ඔයාට මාව පේනවද?."

පසුව ඔහුට තමා ඒ සිදු කළ දේ වැටහී යාමෙන් , ඔහුගේ කට තම අත් වලින් තද කර වසා ගත්තේය.

"අයියෝ මෝඩයෝ !, මොන එහෙකටද ඔච්චර හයියෙන් බෙරිහන් දුන්නේ. පල්ලෙහා නැනී නිදියගෙන ඉන්නේ කියලා අමතක වුණාද ?."

"ඔය විදිහට බෙරිහන් දීලා එයාව ඇහැරවන්නද  හදන්නේ."

ජොෂුවා තම පාළුව තනිකම මකා ගැනීම සඳහා තමාටම මෙලෙස කතා කිරීම ඔහුගේ සාමාන්‍ය ස්වභාවයයි .

නැවතත් අහස දෙසට නෙත් හෙලු ජොෂ්ට එක්වරම දැක ගැනීමට හැකි වූයේ තමාගේ කෑගැසීමට ප්‍රතිචාර දැක්වීමට මෙන් ඈත කොනකින් දිස්වෙන තරුවක් නිවි නිවී දැල්වෙන අයුරුයි.⭐⭐

එය දුටු ජොෂ්ගේ මුහුණ සිනා රැල්ලකින් ආලෝකමත් වූයේ, එය තමාගේ කෑගැසීමට ඈත සිටින තම මවගෙන් ලැබුණු පිළිතුරක් යැයි සිතාය.

"ඇයි මට අහස දකිද්දි හැම තිස්සෙම හිතෙන්නේ ,මං  ඇත්තටම අයිති මෙහෙට නෙමෙයි ;අහසට කියලා. "

මද වේලාවක් එලෙස අහස දෙස බලා සිටි ජොෂ් හට එකවරම සිහිපත් වන්නට වූයේ, තමාට ලැබුනු උපන් දින තෑග්ග ඔහු මේ වන තුරුත් විවෘත කර නොබැලු වග.

"දෙවියනේ  මට තාම මේකේ ඇතුළු මොනවද තියෙන්නේ කියලා බලන්න බැරි වුනානේ ."

යැයි තමාටම පවසාගනිමින් ජොෂුවා තම අතේ තිබූ පෙට්ටිය හෙමින් සීරුවේ විවෘත කරන්නට වුවේය .

තෑග්ග විවෘත කර බැලු ජොෂුවා හට ඒ තුළ දිස් වූයේ  යතුරකි. 🔑

   යතුරක් වූවත් එය නිකම්ම නිකම් යතුරක් නොව, ඒ මාලයකට අමුණන ලද, ආභරණයක් ලෙස බෙල්ලෙහි පැළඳිය හැකි , අලංකාර කැටයමකින් යුත් යතුරකි. 

" වාව්! හරිම ලස්සනයි."

 තමා හට ලැබුණු ඒ යතුරු මාලය, තම ගෙලෙහි පලදිමින් හැඩ බලමින් සිටි ජොෂුවා හට ,

යතුරු දමා තිබූ කුඩා පෙට්ටිය තුළ තිබී මීළගට හමු වූයේ හතරට පහට නවන ලද කුඩා කඩදාසි කොලයකි.📦📦📦

   

      ❤❤    TO BE CONTINUE 🤗🤗

මොකක්ද ඒ කඩදාසි කොළය මොකක් වෙන්න පුළුවන්ද ?.

Alpha - chapter 04

 

කරදරකාර සහෝදරයා

Joshua ' s Pov:- 

මං එක පාරටම පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවේ මගේ පස්සෙන් ආපු අඩි සද්දෙ අයිතිකාරයා කවුද කියලා දැන ගන්න.

එත් හරි පුදුමයි. කවුරුත් මගේ පිටිපස්සේ පේන්න හිටියේ නෑ .

ඒත්....... එකපාරටම ළඟ තිබ්බ පඳුරක් සරබර ගාන්න පටන් ගත්තේ මගේ කුතුහලය තවත් අවුස්සමින් ,

ඒ නිසා මං හිමින් සීරුවේ පඳුර ළඟටම ගියා එතන කවුද හැංගිලා ඉන්නේ කියලා හරියටම දැනගන්න.

එතකොටම තමයි මට දකින්න ලැබුණේ ඒ තරු කැට වගේ දිලිසෙන පුංචි ඇස් දෙක.

 " කොහොමද පුංචි බලු පැටියෝ !, චුක්...චුක්..." 

එහෙම කියලා මම එයාගේ ලඟට යන්න හදනකොටම, මෙච්චර වෙලා කිසි සද්දයක් නැතුව හිටපු බලු කුක්කා එකපාරටම බුරන්න පටන් ගත්තේ හරියට මගේ පිටිපස්සෙන් තවත් කවුරුහරි ඉන්නව කියලා හගවන්න වගේ .

ර් .......ර්....ව්ව්.....ව්..... ර්......🐩🐩

ඒ විදිහට පුංචි බලු පැටියාගේ බිරීම වැඩි වෙන්න පටන් ගත්ත නිසා මං  පිටුපස්ස හැරිලා බැලූවේ, මගේ පිටිපස්සේ තවත් කවුද ඉන්නේ කියලා දැනගන්න .

ඒත් .... පුදුමේ කියන්නේ කවුරුත් පේන්න හිටියේ නෑ.

මං අයෙත් පුංචි බලු පැටියා දිහාවට හැරුණා, ඒත්... දැන් ටිකකට කලින් මගේ ඉස්සරහ සුදු පාට පුළුන් බෝලයක් වගේ හිටපු බලු කුක්කා එකපාරටම අතුරුදහන්. ඒත්.....ඒත්... කොහොමද?.   😯😯

ඒ නිසා මං තවත් වැඩි වෙලා මෙතනට වෙලා නොඉද, පස්ස නොබලම ගෙදර දිවුවෙ එක අතකින් බයත්, අනිත් අතින් කුතුහලයත් යන දෙකම මිටි කරගෙන .🏃🏃🏃

------------------------------------------------------

"පුංචි වලස් පැටියෝ ... මොකද ගෙදර එන්න මෙච්චර වෙලා ගියේ?."

යැයි මැගී ජොෂ් ගෙන් විමසුවේ රාත්‍රී ආහාර පිසින ගමන්මය.

"අද පාසලට ඇතුළත් කර ගැනීමේ උත්සවය ගොඩක් වෙලා යනකම් තිබුණා.

නැනී මං අද රෑට කන්නේ නෑ."

"හ්හ..... ,හරිම මහන්සි;ඉක්මනට නිදා ගන්න යන්න ඕනේ. "

යැයි මැගී හට බොරු මහන්සියක් පෙන්වමින් ජොෂ් ඉක්මනින් උඩු මහලේ තම නිදන කාමරය වෙත යන්නට වූයේ, ඇය සමග වැඩි වේලා සංවාදයෙහි යෙදුනහොත් , මැගීගේ හරස් ප්‍රශ්න නිසා තමාගේ බොරුව හෙළි වේ යන බියෙනි.

Joshua 's pov:-

"අම්මෝ!.... ලොකු දෙයක් නැනීගෙන් නම් බේරුණා, දැන් ඊළඟට ගෙවල් අයිතිකාරයාට උත්තර බඳින්න වෙයිද දන්නේ නෑ ."

" එක්කෝ එයා මොනවා කිව්වත් මට මොකද?.

එයා මට මොනවා කියලා කරන්නද?.

කවුද ඉතින් එයාට බය වෙන්නේ."

"කොහොමත් ඉතින් එයාට මං ගැන බලන්න වෙලාවකුත් නෑනේ , උදේම දේශනා වලට යනවා ආයෙ රෑට රෑ වෙලා ගෙදර එනවා."

-----------------------------------------------------

ජොෂුවා තම නිදන කාමරයට පැමිණ දොරේ අගුළු ඇතුලතින් ලා ගනිමින්, තම පාසල් බෑගය ගලවා ඇද උඩට විසි කර නාන කාමරයට වැදුනේ ස්නානය කිරිම සඳහා ය .

විනාඩි දහයක් පමණ නාන කාමරය තුළ ගත කරමින් ,  තම රාත්‍රී ඇඳුම් ද ඇගලාගනිමින් , ජොෂ්  යළිත් පිටතට පැමිණියේ තුවායකින් තම තෙත කොණ්ඩය පිස දමන ගමන්ය . මෙලෙස පැමිණි ඔහුගේ නෙත එකවරම ගැටුණේ තම පොත් මේසය උඩ හදිසියේ දක්නට ලැබුණු, මීට පෙර දැක නොතිබුණු කුඩා පෙට්ටියක් වෙතට ය.🎁🎁🎁

තම අත්ලේ ප්‍රමාණය තරම් කුඩා වූ මෙය කිසිසේත්ම තමාට අයිති එකක් නොවන බව ජොෂුවා හොඳින්ම දැන සිටියේය .

(එසේනම් ජොෂ්ගේ මේසය උඩ තිබු මෙම කුඩා පෙට්ටිය කාගේද? එය කුමක්ද ?)🤔🤔

නමුත් ඔහු එම කුඩා පෙට්ටිය අතට රැගෙන බලන්නට වූයේ තම මේසෙ උඩ තිබී හමු වූ මේ කුතුහලය පිරුණු පෙට්ටිය තුළ ඇත්තේ කුමක් ද  යන්න දැනගැනීමේ කුතුහලයෙනි.

  Joshua ' s Pov:- 

"මේක හරියට තෑගී පෙට්ටියක් වගේනේ ,මොකක්ද මේ ......මේක උඩ අලවලා තියෙන කොල කෑල්ල?."

" සුභ උපන්දිනයක් වේවා ජොෂුවා!."

"ඒ කියන්නේ.... මේක මගේ මේසය උඩින් තිබ්බේ තාත්තාද?,
එයාට මගේ උපන්දිනය අමතක නෑ එහෙනම් .😊😊

"ඒත්... කොයි වෙලාවෙද
එයා මේක මගේ මේසේ උඩින් තිබ්බේ ?.....🤔🤔

"මට හොදටම මතකයි, උදේ ගෙදරින් යද්දි මේක පොත් මේසය උඩ තිබුණෙ නෑ කියලා, ඒත්... මං නාන කාමරයට යද්දි නම්.. මේක මේසේ උඩ තිබ්බද ,නැද්ද කියන්න මට හරියට මතක නෑ නේ."

" මං නාන කාමරය  ඇතුලෙ ඉද්දි තාත්තා ඇවිත් මේක තියලා යන්න විදිහකුත් නෑ ;  මොකද මං කාමරයේ දොර ඇතුලින් lock  කරලනේ ගියේ ."

"හරි කමක් නෑ ;තෑග්ග මගේ මේසේ උඩට ආවේ  කොහොමද කියන එක වැදගත් නෑ නේ,"

" කොච්චර කාලෙකට පස්සේ ද තාත්ත මට උපන්දින තෑග්ගක් දුන්නේ , මට මතක හැටියට නම් එයා මට අන්තිමට තෑග්ගක් ගෙනත් දුන්නේ මගේ 9 වෙනි උපන්දිනේ දවසේ .ඒ දවස කොහොම අමතක කරන්නද.

මෙසේ කල්පනා කරමින් සිටි ජොසුවාගේ මනස එකවරම ඇදී ගියේ ඔහුගේ නව වෙනි උපන්දිනේ පැරණි මතකයන් කරා ය .

Joshua ' s Pov:- 

ඔව් , එදා දවස කොහොම අමතක කරන්නද , එදා තමයි අවුරුදු ගානක් සමරන්න අමතක වෙලා තිබුණු මගේ උපන්දිනේ තාත්තාට එකපාරටම සමරන්න හිතුනු දවස , හැබැයි ඉතින් ඒ මට තිබ්බ ආදරයකට නම් නෙමෙයි .

  එදා තමයි තාත්තගෙ එකම නංගියි, එයාගේ ස්වාමියායි, ඒ කියන්නේ මගේ නැන්දයි මාමායි අවුරුදු ගානකට පස්සේ අපේ තාත්තා බලන්න කොරියාවේ ඉදලා ඇමරිකාවට ආපු දවස .

ඇයි ඒ විතරක්ද  එයාලාගේ කරදරකාර, එකම පුතා බෙන්ජමින් එයත් එදා මෙහෙ ආවා .

ඉතිං එදා තමයි හරියටම කිව්වොත් අවුරුදු ගාණක් අමු සොහොනක් වගේ තිබ්බ අපේ ගෙදර කාලෙකට පස්සේ සැණකෙළියක් වෙච්ච දවස. 

ඒත් නරකම දේ කියන්නේ බෙන්ජමිනුයි මායි එකම වයසෙ වෙච්ච එක.

 මං බෙන්ට වැඩිය කැමති නැති වුණත්,එයාට  ගොඩාක් ....ගොඩා...ක්  කැමති වගේ රගපාන්න සිද්ද වුනේ, කාලෙකට පස්සේ මගේ ජීවිතේ මට ලැබුණු විශේෂම දවස විහින් විනාශ කරගන්න  ඕනේ නැති නිසයි .

අපේ තාත්තා මගේ ඉස්සරහම බෙන්ජමින්ව  ඔඩොක්කුවට අරන් හුරතල් කරද්දිත් , ඉරිසියාව නිසා මට කේන්ති යන්න ආවත් මම මුකුත්ම නොකර අමාරුවෙන් ඉවසන් හිටියෙත් අන්න ඒ නිසාමයි .😡😡

ඒත් ටික වෙලාවකින්

"පුතේ යන්න, කාමරේට ගිහින් බෙන් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න"  කියලා තාත්තා මට කිව්වේ මගේ අතට පොඩි පෙට්ටියකුත් දෙන ගමන්.

 තාත්තා කවදාවත්ම නැතුව මට අද පුතා කියලා කතා කළා. 😃

.

.

.

.

  තාත්තා මගේ අතට දුන්න පෙට්ටියේ තියෙන්නේ මොනවද කියල දැනගන්න, මට තිබුනෙ පුදුම නොඉවසිල්ලක්. ඒ නිසා මම කාමරයට යන්නත් කලින්ම මගේ තෑගි පෙට්ටිය ඇරලා බැලුවා. 

" බෙන්ජමිනුත් මාත් එක්කම තෑගී පෙට්ටියට එබුනේ ඇතුලේ මොනවද තියෙන්නෙ කියලා බලන්නයි."

"මූටත් ඕන්නැති ඔපදූපයක්  නෑ."

" ලස්සන රොබෝ කෙනෙක් , යාළුවේ... , මං ඔයාගෙ අලුත් රොබෝ එක්ක ටිකක් සෙල්ලම් කරන්නද ?." කියලා බෙන්ජමින් ගත් කටටම ඇහුවෙ හරියට කෙල්ලෙක් වගේ ඇබරී ඇබරී බටර්   පාර දාන ගමන්මයි.

ඒත් එකපාරටම,  මං උත්තරයක් දෙන්නත් කලින්ම එයා පෙට්ටියේ තිබ්බ රොබෝවත් අරන් මගේ කාමරේට දුවන්න ගත්ත.

"  ඒ වෙලාවේ මට ආපු කේන්තියක් ; ඒත් මං මටම 'සන්සුන් වෙන්න ජොෂුවා' කියලා  කියාගත්තේ හිතට ආපු ආවේග නිවාගන්න."

ඊට පස්සෙ මං අතේ තිබ්බ හිස් පෙට්ටිය පැත්තකින් තියලා, රස කැවිලි පිගානකුත් අරන් කාමරයට ගියේ බෙන් කාමරේට වෙලා තනියම මොනව කරනව ඇතිද ? කියලා හිත හිත.

  හදිසියේම කාමරයට ඇතුල් වුණු මාව දැකලා බය වුනු බෙන්, අතේ හිටපු රොබෝව බිම දැම්මේ 'සරාස්ස්..'ගාල සද්දෙකුත් එක්ක.

අතේ තිබුණු රස කැවිලි පිගානත් බිම දාලා මං බෙන්ජමින් ළගට දිව්වෙ හිතේ දුකත් , කේන්තියත් දෙකම මැදිකරගෙන 

"මොනවද කොටෝ..... තමුන් ඒ කළේ. "😡😡

"මං .....මං .... මං මුකුත් කළේ නෑ..., ඔයා තමයි එකපාරටම කාමරයට ඇවිත් මාව බය කලේ.
 කාමරේට එද්දි තට්ටු කරලා එන්න දැනගන්න එපැයි."

"මේ අහනවා , බෙන්ජමින් ස්මිත් , මගේම කාමරේට මං මොන එකකටද තට්ටු කරලා එන්න ඕන කියනවා බලන්න."

මගේ කේන්තියෙ හැටියට ගුටි කන්න වෙයි කියල හිතල ද කොහෙද  බෙන්ජමින් කාමරේ වටේ දුවන්න ගත්තේ

"මාව බේරගනියෝ ....., කවුරුත්  නැද්දෝ , ෆ්‍රැන්සිස් මාමේ " කිය කියායි.

"ඔහොම නවතිනවා කොටෝ ..." 

කියලා මං බෙන්ජමින් පස්සෙන්ම  දිවුවෙ, එයාව පොඩ්ඩක් අවුස්සන්නත් කියලා හිතාගෙන, ඒ විදිහට මං පස්සෙන් පන්නද්දි ,එයා පිස්සු බල්ලෙක් වගේ මට බයේ කාමරය වටේ දිවුවෙ කාමරයේ  තිබ්බ බඩුත් පෙරලගෙනමයි.

ආයෙත් කාමරය ඇතුලින් ඇහිච්ච් වීදුරුවක් බිදුනු සද්දෙන් තමයි අපි දෙන්නගේම දිවිල්ල නතර වුනේ .

ඒ පාර මොකක්ද  මෙයා බින්දේ ?.

එතකොට තමයි මං දැක්කෙ  , මේසේ උඩ තියලා තිබ්බ අම්මාගේ රාමු කරපු පින්තූරේ බිම වැටිල   කුඩු වෙලා තියනවා .

"  බෙන්ජමින් ස්මිත්,  අද මං  තමුසෙව ඉතුරු කරන්නෙ නෑ " 

කියලා මං එයා ළඟට ගියේ ගොඩක් කේන්තියෙන්.  ඒත් එයා කළේ වෙච්ච වැරැද්දට මගෙන්  සමාව ගන්නවා වෙනුවට

"ඕකට තරහා ගන්න ඕනේ නෑනේ මෝඩයෝ !... මං බින්දේ නැන්දාගේ පින්තූරේ විතරනේ.

"මට ඇහිලා  තියෙනව අපේ අම්මලා කතා වෙනව , ඔයා නිසාලු ජෙසිකා නැන්දා මැරුනේ. 

මිනි මරු ජොෂුවා."

ඒ වචන ටික ඇහිලා මගේ කේන්තිය දෙගුණ තෙගුණ වුනේ මටවත් මාව පාලනය කරන්න බැරි විදිහට  .

එකපාරටම මගෙ ඇඟ සීතල වෙලා රත් වෙන්න පටන් ගත්තේ හිතාගන්න බැරි විදිහට, මට හිතෙන්නෙ මගේ ඇග සෙල්සියස් අංශක 37 කටත් වඩා වැඩියෙන් රත් වෙන්න ඇති ,මට දැනුනේ හරියටම මගේ ඇස් හරියට ගිනි බෝල වලින් හැදිලා තියෙනවා වගේ, මට ආපු තරහ කොච්චරක්ද කිව්වොත් , මං මගේ අත ඉස්සුවේ බෙන්ට හොඳ පාරක් ගහලා මගේ කේන්තිය පිට කරනවා කියලා හිතාගෙන.

ඒත් එකපාරටම එයා රැහැයියෙක් කෑ ගහවාටත් වඩා සද්දෙන් යටි ගිරියෙන් කෑගහන්න ගත්තා. 

එහෙම කෑගහපු බෙන්ජමින් එකපාරටම බිම ඇදගෙන වැටුණේ මාවත් පුදුම කරලයි.

" මං එයාට අතක්වත් තිබ්බේ නෑනේ. ඇයි එහෙනම් එයා එකපාරටම බිම ඇදගෙන වැටුණේ ?."

     💜️TO BE CONTINUE 💜️💜️🤗

බෙන්ජමින් ඒ විදිහට එකපාරටම ඇදගෙන වැටෙන්න හේතුව මොකක් ද?.

තීරණය පාඨක ඔබ සතුයි.

Alpha - chapter 03

                         ජොෂුවා 

මැගීගේ පපුවට තුරුලුවී අඬමින් සිටින ජොෂුවාගේ  මුවින් පිටවූයේ සෑම විටම එකම එක වදන් පෙළක් පමණි, 

ඒ ...

"අම්මා .......,අනේ අම්මා ...."කියාය .

 

ජොෂුවාගේ මවගේ කුඩා කාලයේ පටන්ම මේ වන තෙක් ජොෂුවාගේ පවුලට සේවය කරන මැගී, ඔහුගේ මව මෙන්ම ඔහුට ඉතා ආදරණිය කාන්තාවක් වූවාය. ඇය නිතරම ජොෂ්ගේ මව නැති අඩුව පිරවීමට ද උත්සහ දැරුවාය.♥️♥️♥️

 

එබැවින් මැගී හට 'අම්මා 'යැයි ඇමතීමට ජොෂ්ගේ යටි සිත එකඟ වුණ ද, ඔහුගේ උඩු සිත එයට විරුද්ධ වූයේ...

 

'මගේ අම්මගේ තැන කාටවත් ගන්න බෑ ' යන උඩගු හැගීම හේතු කොටගෙනය.

 

"හරි, හරි, දැන්  ඔය ඇඬුව ඇති. යන්න දැන් ගිහින් හොඳ ළමයා වගේ මූණ හෝදගෙන එන්න ."

 "අද ඔයාගේ අලුත් ඉස්කෝලේ පළවෙනි දවස නේද ?. 

ඔය විදියට මුහුණ රිලවෙක් වගේ රතු කරගෙන ද අද ඉස්කෝලේ යන්න හදන්නේ "

 

" පුංචි වලස් පැටියෝ !... ඔයා ඔන්න ඔහොම කැතට ඉස්කෝලෙට ගියොත් එහෙම, කෙල්ලෙක් වත් ඔයා දිහා හැරිලා බලන්නෙ නැති වෙයි ඔන්න. " 

 

මෙලෙස නොනවත්වාම මැගී වාග් ප්‍රකාශන ඉදිරිපත් කරන විට දී ජොෂුවාගේ මුහුණට ඉබේම වාගේ සිනහවක් පහළ විය.😄😄

 

----------------------------------------------------------

 

මුහුණ සෝදා නව පාසල් නිළ ඇඳුමෙන් සැරසුනූ ජොෂුවා කණ්ණාඩියෙන් පෙනෙන තම මුහුණ දෙස බලමින්  තමාටම මෙසේ පැවසීය.

 

" ඇයි ඔය විදිහට මගේ දිහා බලන්නේ?, දන්වාද; මේ ලොකේ මං වැඩියෙන්ම වෛර කරන්නේ  ඔය මූණට.

  " ඔය ඇස් දෙක , ඔය නහය, ඔය කට  එයාගේ වගේම  වුණා කියලා වැඩක් තියෙනවා ද?. 

" එයා ඔයාට පුතෙක් විදිහට සලකනවා ද?, අඩුම  තරමේ එයාට ඔයාගේ උපන් දිනේවත් මතක තියෙනවා ද?."

 

"ජොෂුවා තාමත් ලෑස්ති නැද්ද ?. ඉක්මනට එන්න,  ඉස්කෝලෙ යන්න  පරක්කු වෙනවා නේද ?."

 

"හරි  නැනී ... මං  මේ එනවා"

යැයි වේගයෙන් පඩිපෙළ බැස ආ ජොෂුවා මැගී හට හාද්දක්  ද දී ;

"එහෙනම් නැනී  මම යනවා .....බායි!!🤗🤗" 

යැයි පවසමින් දිගු සිනහවක් සමගින් නිවසින් පිටත් වන්නට සැරසුණේ ය.

 

 නමුත් නිවසෙන් පිටතට අඩිය  තබනවාත් සමඟම ඔහුගේ මුහුණේ තිබූ සිනහ රැල්ල පහව යන්නට විය.

මන්ද යත් ඔහු නැනී ඉදිරියේ පාන්නට වූයේ ව්‍යාජ සිනාවක්  බැවිනි .

  

 නැවතත් තම සුපුරුදු දුක් මුසු පෙනුම  මුහුණට  ආරූඪ කරගත් ජොෂුවා පාර දිගේ ඇවිද යන්නට වූයේ බස් නැවතුම්පොළ දෙසටය.

 

තම කලිසම් සාක්කුට අත දමා ගනිමින් ,තමන්ගේ ම ලෝකයක තනිවෙමින් ඔහු ඉදිරියට ඇදෙන්නට වූවේය .

 

ඔහු ගමන් කළ පරිසරය බොහෝ ඝෝෂාකාරී ය.  නමුත් ජොෂුවාට එහි දැනුණේ හුදෙකලා බවකි.

 

කෙමෙන් කෙමෙන් බස් නැවතුම අසලටම පැමිණි ජොෂුවා ,  එකවරම යමක් සිහි වී ආපස්සට දිව යන්නට වුයේය. 🏃 🏃🏃

ඔහු කෙතරම් වේගයෙන් දිව ගියාද කිවහොත් ඔහු දැන් සහභාගි වී සිටින්නේ ඔලිම්පික් තරග ඉසව්වකට  නම් ඔහුට එහි රන් පදක්කම හිමි වෙනවාට කිසිදු සැකයක් නැත. 

 

දිවීම නතර කළ ජොෂ් එක්වරම ගොස් නතර වූයේ පාළු කනත්තක් අසලය.

 

 හති දමමින් කනත්තේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වූ ඔහු, අවසානයේදී නතර වූයේ  'ජෙසිකා ජෝන්ස්' යනුවෙන්  සටහන් කර ඇති සොහොන් කොතක් ඉදිරියේ ය. ⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️⚰️

 

ඒ අසලින්ම 'ජොඈන් ඇන්ඩර්සන්' යනුවෙන් සටහන් කර ඇති ඔහුගේ නිවුන්සොයුරියගේ සොහොනද ඔහුට දැක ගත හැකි විය .

 

"මං ආව අම්මේ .." 

යැයි ජොෂුවා හති දමමින් පවසන්නට වූයේ කඳුළු අතරින් මතු වූ සිනහවක් ද සමගිනි.

 

 "සමාවෙන්න අම්මේ.....,ඔයාව බලන්න එන්න අවුරුදු නමයක් පරක්කු උනාට .

 

"ඒ වගේම අද හිස් අතින් ආවටත් මට  සමාවෙන්න.

 

" මේ ඇත්තමයි; මට ඔයාව ගොඩක් මතක් වෙනවා අම්මේ . "

 

එසේ පවසා ක්ෂණිකව තම මවගේ  සොහොන් කොත ඉදිරියේ ඔහු දණ ගසන්නට වූයේ කුණාටුවකට අසුවූ  මුල ශක්තිමත් නොමැති ගසක් බිම ඇද වැටෙන අයුරිනි.

 

 එමෙන්ම සොහොන අවටින් හමා යන මද සුළං රැලි නිසා.... නැවතත්; ඔහුගේ වියළී ගිය දෙනෙත් කඳුළින් පිරී ගියේ  ඔහුටත් නොදැනීම ය .

 

ඇසෙන් ඉබේම මතුවී තම මුහුණ දිගේ සෙමින් පහලට ගලායන කදුලු කැට අතින් පිස දැමූ ජොෂ්ගේ නෙත් එකවරම ගැටුණේ මවගේ සොහොන් කොත ඉදිරියේ තිබූ සුදු ලිලී මල් සමූහය වෙතට ය .🌸🌸🌸

 

"එහෙනං තාත්තාත් ඇවිත් "

 

------------------------------------------------------

 

පිටේ තිබූ පාසල් බෑගය පසකට විසි කර දමා , ජොෂුවා මවගේ සොහොන් කොත ඉදිරියේ ඇති කුරුසයකට පිට තබා ගනිමින් බිමින් වාඩි වූයේ .... පාසල් නිල ඇඳුම කිලිටි වීම පිළිබඳව සතයකටවත් ගනන් නොගෙනය.

  

නෙත් වල තිබූ අධික විඩාබර ගතිය නිසාම ජොෂුවා හට තමා ඉද සිටි ස්ථානයේම නින්ද ගියේය.

 

පැය ගණනාවක් පුරාවට ඔහු මෙලෙස නිදා ගන්නට වූයේ පෙර දා රාත්‍රීයේ හරිහැටි නින්දක් නොලද පුද්ගලයෙකු විලසටය.

 

"ඈ...., මොකෙක්ද මේ සොහොනට වෙලා නිදාගෙන ඉන්නේ?."

 

" නැගිටිනවා  ළමයෝ ......."

 

යැයි බෙරිහන් දුන් සොහොනේ මුරකරු ගේ ගාන්ටාර හඬින් ජොෂ් එකවරම අවදිවිය.

  

"ඔය ළමයට ඇත්තටම වෙන නිදාගන්න තැනක් තිබ්බෙම නැද්ද "

 

"හා ...හා ....දැන් ඉතින් ගෙදර යනවා.

 ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක් නේද?.

 

"ඔය ළමයට මැරෙන්න තව කල් තියෙනව .

 

"මැරුනට පස්සේ මෙහෙ එනවා...

 

"මොකද කලින් මෙහේ අවේ සොහොනේ ඉඩක් වෙන් කරලා 

යන්නද ?". 🤣🤣

 

" ඉතින් මාමේ  ඕකට ඔච්චර බෙරිහන්  දෙන්න ඕනෙද ?,මං මෙහෙ පදිංචි වෙන්න ආවා නෙමෙයි නේ."

" චික්... වස ලැජ්ජාව "

යැයි තමන්ටම  පවසා ගනිමින්  ජොෂුවා බස් නැවතුම කරා දිව යන්නට සැරසුණේ තවත් ප්‍රමාද වීමට පෙරය.

 

" ඒයි ! ළමයෝ........ ඔහොම පොඩ්ඩක් නවතිනවා."

  

" ඇයි මාමේ ඒ පාර මොකද? . "

 

 " යන්න කලින් දැන් වෙලාව කීයද කියලා කිව්වා නම්."

 

 "මොකටද ඒක මගෙන් අහන්නේ, ඔය මාමාගේ අතේ ඔරලෝසුවක් තියෙන්නේ."

" පිස්සෙක් ද කොහෙද ."

 

  " ඒයි ! , මොකක්ද  ඔහේ දැන් කිව්වේ." 

" මුකුත් නැතෝ....."

 

--------------------------------------------------------

 

ඉර අවරට යාමට සැරසෙයි. ඒ හෙයින් වට පිටාව මදක් අදුරු ය.

නිවසට යන ගුරු පාර අසලින්ම බස් රථයෙන් බැස ගත් ජොෂුවා , ගමනේ ඉතිරි හරිය පයින්ම ගමන් කරන්නට සැරසුණේ ය.

 

ජොෂ්ගෙ නිවස පිහිටියේ ජනශූන්‍ය ප්‍රදේශයකය . එබැවින් මේ වේලාව වන විට පාරේ කිසිවෙකු දක්නට නොලැබුනේය.

  

මෙතෙක් වෙලා තනිවම පාරේ ගමන් කරමින් සිටී ජොෂ්, එකවරම පිටුපස හැරී බලන්නට වූයේ හදිසියේම තමාට පිටුපසින් ඇසුනු ඒ අඩි ශබ්දයෙහි  හිමිකරුවා කවුරුන්දැයි දැන ගැනීමටය. 

 

 

 

         🛸🛸   To BE CONTINUE 💜️💜️

 

කියවලා නිකම්ම යන්න එපා ඉතින් . කතාව ගැන Comment එකක් දාගෙනම යන්න .

කැමති නම් ඔයාලාට වම් පැත්තේ side එකේ තියෙන ඉරි කෑලී 3 touch කරලා . එතන තියෙන follow option එකෙන් මාව follow කරගෙනම යන්නත් පුළුවන් .

එහෙනම් අපි ඊළඟ chapter එකෙන් හමුවෙමු .

  🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗